تاثیر استرس جراحی و بیحرکتی بر سطح هورمون گرلین، وزن بدن و مصرف غذا در موشهای صحرایی ماده

  سابقه و هدف: مدل ‌ های حیوانی ایجاد استرس، مدل مناسبی برای بررسی اختلالات متابولیک و هورمونی ایجاد شده بدنبال استرس است. هدف مطالعه حاضر بررسی اثر استرس بی ‌ حرکتی و جراحی برغلظت گرلین پلاسما و میزان مصرف غذا و وزن بدن است.   مواد و روش ‌ ها: 40 سر موش صحرایی ماده در 4 گروه قرار داده شدند. گروه کنترل: بدون استرس. گروه شاهد: داروی بیهوشی و آنتی بیوتیک تزریق شد. گروه جراحی: تحت جراحی قرار گرفته و 7 روز بعد از آنها نمونه گیری شد. گروه بی ‌ حرکتی: 7 روز تحت استرس بی ‌ حرکتی قرار گرفتند. در روز هفتم مستقیما از قلب حیوان خونگیری انجام شد. غلظت گرلین در سرم با روش الیزا اندازه گیری شد. در روز اول و هفتم وزن بدن اندازه گیری و مقدار تغییر در وزن بدن در این مدت محاسبه گردید. مقدار غذای مصرف شده روزانه اندازه گیری شد. این مطالعه برگرفته از پایان ‌ نامه دانشجویی می ‌ باشد.   یافته ‌ ها: استرس جراحی تاثیر معنی ‌ داری بر غلظت گرلین سرم نداشته است. ولی استرس بی ‌ حرکتی (به مدت 7 روز) موجب افزایش معنی ‌ دار سطح گرلین خون نسبت به گروه کنترل گردید (19/1 ± 20/10 در مقابل 98/1 ± 85/18 پیکوگرم بر میلی لیتر). استرس جراحی و بی ‌ حرکتی تاثیر معنی ‌ داری بر وزن بدن نداشت. استرس بی ‌ حرکتی موجب افزایش معنی ‌ دار مصرف غذا نسبت به گروه کنترل گردید (80/165 گرم در مقابل 95/2 ± 52/267 گرم در هفته).   بحث و نتیجه ‌ گیری: با توجه به اینکه در این تحقیق فقط استرس محدود کننده موجب افزایش سطح هورمون گرلین و مصرف غذا گردید، بنابراین بنظر می ‌ رسد اثر استرس بر سطح گرلین سرم و مصرف غذا وابسته به نوع استرس است. با توجه به تفاوت نتیجه این تحقیق در رابطه با اثر استرس بر وزن بدن با نتایج برخی از مطالعات گذشته لزوم تحقیق بیشتر در نمونه ‌ های انسانی و حیوانی در هر دو جنس و با BMI مختلف احساس می ‌ شود.